Ben je genetisch geprogrammeerd om hoppig bier te haten?

Ik ben altijd verbaasd dat ambachtelijk bier zulke polariserende meningen genereert. Hoeveel enthousiaste bierfans ik ook ontmoet, er zijn altijd wel een paar mensen die me graag vertellen hoeveel ze een hekel hebben aan bier of een specifieke bierstijl.

Nu ben ik geen fan van gekreukelde wortelen, maar ik haat ze niet. Het is gewoon een voorkeur; geen all-out haat . Ik kan het begrijpen als je andere dranken verkiest boven bier of bepaalde bierstijlen verkiest boven andere, maar om te generaliseren en te zeggen dat je het gewoon niet lekker vindt? Ik denk dat dat erg beperkend is.

Bier is immers een zeer persoonlijke, veelzijdige ervaring die afhankelijk is van veel variabelen. Ik blijf leren dat bier net zo veel te maken heeft met de conditionering van het milieu als met je aangeboren menselijke aard.

Geloof het of niet, mensen worden niet geboren met een voorkeur voor handgemaakte hop Pale ales uit India en sommigen hebben nooit een voorliefde voor bittere bieren ontwikkeld. Als jij een van die mensen bent, durf ik te wedden dat je ooit wat verdriet hebt gekregen van je hop-head-vrienden. Maak je geen zorgen, je bent geen onmenselijk monster (waarschijnlijk – ik ken je niet) en dit is de reden: een afkeer van hop maakt deel uit van ons menselijk genetisch erfgoed.

ingrediëntenlijst voor bier

Het is wetenschap, jongens

Tijdens een recent smaakseminarie op het Great American Beer Festival Dr. Nicole Garneau, een geneticus bij het Denver Museum of Nature legde uit dat de menselijke smaak een geavanceerde sensor is die vooraf is bedraad om ons veilig en in leven te houden.

Om dit te illustreren, moeten we ons de vroege jager-verzamelaars voorstellen. De vroege mens werd gedreven door het meest primaire en fundamentele instinct om te overleven. Stel je een van onze voorouders (ik noem hem Fred) voor die door de wildernis dwaalt en probeert niet opgegeten te worden door de roofdieren die er op dat moment in de buurt waren, op zoek naar dingen die hij zou kunnen eten om te overleven.

Fred komt twee bessenstruiken tegen die hij nog nooit eerder heeft gezien. Hij proeft een bes uit een struik en die is zoet; hij slikt vrolijk. Dan proeft hij een bes uit de tweede struik en die is erg bitter; zijn instinct is om het onmiddellijk uit te spugen. Fred verzamelt de zoete bessen – zoals jager-verzamelaars dat deden als ze niet aan het jagen waren – krijgt een baan in een steengroeve, sticht een gezin en de rest is volledig verzonnen geschiedenis.

Dus waarom voelde Fred zich onmiddellijk aangetrokken om de zoete bessen te kiezen die hij nog nooit eerder had geproefd? Het antwoord zit in zijn genen. Wetenschappers als Garneau geloven dat het smaakgevoel in de hersenen is ingebed om te herkennen of iets dat je binnenkrijgt je zal helpen of pijn zal doen.

Een zoete smaak wordt door de hersenen als goed beschouwd, omdat suiker calorieën vertegenwoordigt en calorieën nodig zijn om energie te behouden en sabeltandtijgers te ontlopen. De smaak van bitterheid is een onmiddellijke waarschuwing voor de hersenen die je waarschuwt dat iets giftig kan zijn en moet worden afgewezen – voor het geval dat.

Andere smaken geven soortgelijke waarschuwingen in de hersenen. Zout heeft het lichaam bijvoorbeeld nodig (zout = goed), terwijl een zure smaak kan betekenen dat het voedsel bederft (zuur = slecht). Het vieze gezicht van een baby als ze bittere groenten proeft, is de natuurlijke instinctieve reactie van haar hersenen en is bedoeld om haar te beschermen tegen het binnenkrijgen van schadelijke stoffen (het is ook hilarisch en schattig).

niet-tarwebieren

Invloeden van buitenaf Vorm Smaak

Dus daar heb je het. IPA-haters: het is niet jouw schuld. Dr. Garneau zei dat mensen überhaupt nooit van bitter bier mochten houden en dat we niets aan onze genen kunnen doen, toch?

Niet zo snel…

Als mensen van nature wars zijn van bittere smaken, waarom zijn koffie, thee en spruitjes dan zo populair? En waarom zijn zoveel mensen gek op hop in ambachtelijk bier?

Het antwoord dat Garneau onthulde is dat het milieu de schuldige is. Invloeden van buitenaf kunnen je hersenen leren hun genetische voorkeur en afkeer te onderdrukken. In haar eigen voorbeeld vroeg Garneau het publiek wat ik je nu ga vragen: heb je ooit een slechte ervaring gehad met eten, zoals ziek worden van oesters? De kans is groot dat het een tijdje heeft geduurd voordat je weer de zilte tweekleppigen naar binnen slurpte, als je ze tot op de dag van vandaag niet nog steeds vermijdt. Zijn je genen veranderd? Nee. Je kunt je genen niet veranderen. Maar je bent nu geconditioneerd om oesters te vermijden.

Door conditionering kunnen je hersenen om je genen heen werken, net zoals toen je als kind dacht dat koffie vies was. Net als de meesten van ons heb je waarschijnlijk van een kopje koffie leren houden, omdat je er meer mee in aanraking kwam en je besefte dat het het positieve effect had dat het je hielp alert en wakker te blijven.

volksbrouwerij Lafayette

Dat zei Garneau, zo leren we van bitter bier te houden. Blootstelling aan voedsel dat je niet lekker vindt, zal je hersenen laten zien dat bitter voedsel je niet zal doden. Het kan wel twintig keer duren voordat je hersenen aan iets zijn blootgesteld, totdat je hersenen zichzelf opnieuw conditioneren om te herkennen dat iets dat ooit potentieel schadelijk was, nu welkom is.

Betekent dit dat je iemand die niet van bier in het algemeen of van hoppig bier in het bijzonder houdt, twintig hopzware bieren kunt dwingen en verwachten dat hij of zij geconditioneerd is om samen met jou van een IPA te genieten? Dikke kans!

ct brouwersgilde

Niemand houdt ervan om te horen wat hij of zij leuk zou moeten vinden. Als liefhebbers van hoppig bier moeten we de smaak van onze vrienden respecteren. We houden van hoppige bieren omdat we ze een keer hebben geprobeerd en nog een en nog een, ondanks wat onze genen ons vertelden. Wij hopheads zijn degenen die technisch gezien tegen de menselijke natuur ingaan.

De moraal van het verhaal is dat je met positieve conditionering iets negatiefs in iets positiefs kunt veranderen. We kunnen er allemaal baat bij hebben als we iets een paar keer proberen (of twintig) voordat we besluiten er van te houden of er een hekel aan te hebben.

Redden

Andy Sparhawk

Andy Sparhawk is waarnemend hoofdredacteur van de Brewers Association voor CraftBeer.com. Andy is een gecertificeerd Cicerone®- en BJCP-bierjurylid. Hij woont in Westminster Colorado, waar hij een fervent liefhebber van ambachtelijk bier is. Af en toe wordt Andy geïnspireerd om te schrijven over zijn ervaringen met ambachtelijk bier en als ze niet te belachelijk zijn, kun je de resultaten hier op CraftBeer.com zien.

CraftBeer.com richt zich volledig op kleine en onafhankelijke Amerikaanse brouwerijen. We zijn uitgegeven door de Brewers Association, de non-profit handelsgroep die zich inzet voor het promoten en beschermen van de kleine en onafhankelijke ambachtelijke brouwers van Amerika. Verhalen en meningen die op CraftBeer.com worden gedeeld, impliceren geen goedkeuring of standpunten van de Brewers Association of haar leden.